Yapay zeka yapmadı. Fotoğraf bildiğimiz, daha doğrusu benim pek de bilmediğim şimdiye kadar duyduğum ama hiç yemediğim kara lahana kavurması.
Kafamda dolaşıp, sürekli bir yerlere saklanan o yemek tutkunu yine ortaya çıkıp, “Neden kara lahana kavurması yapmıyorsun?” diye beni iç sesimle kışkırtınca bu tabak ortaya çıktı. Genç olsam şef olmayı düşünür müydüm bilemiyorum…
Neyse konuya gelelim, Pandora’nın kutusundan ilk umut çıkarmış. İçinde bulunduğumuz ve ağzımızdan, burnumuzdan, gözlerimizden umudun fışkırdığı şu güzel günlerde aklımda dolaşanları sizinle bir paylaşayım.
Yerel yönetim ile ülke yönetimini birbirinden ayıran en önemli nokta, vatandaşa yerel yönetimin ve yerel yönetime vatandaşın çok daha yakın olması. Yerel yönetimlerle vatandaşın ilişkisi tam anlamıyla “ikimiz bir fidanın güller açan dalıyız” türü ilişki. İlişki iyi gitmeyince de taraflar birbirlerine deve dikeni gözüyle bakmaya başlarlar.
Önceki yerel yönetim ile olan ilişkim, apartman girişinde uzaktan “Merhaba” diyecek bir düzeyde sürdü ve tamamlandı. Oysa şimdi kendimi daha çok kendi sahasında maça çıkan biri gibi hissediyorum ve aklımdan geçenleri paylaşmasam ayıp olacağını düşünüyorum.
Aslında elbette seçim öncesi de yerel yönetim için aklımdan bir çok şey geçiyordu. Belediye’nin billboardlarının naftalin koktuğundan tutun da, Kükürtlü Caddesi’nin başında gördüğüm Osmangazi Belediye’sinin “Karadeniz Hamsi Şenliği”ne bizi Çarşamba Pazarı’na davet etmesine kadar elbette çok sayıda gözlemim oluyordu. “Bunlar hamsileri de ille Suriyelilere yedirecekler” demişti o gün içimdeki yemek tutkunu.
Yine Osmangazi Belediyesi’nin adını hatırlamadığım bir yabancıya – Lübnanlı filan olabilir- verdirdiği konser için sosyal medyada o şarkıcı ile eski belediye başkanının fotoğrafının altına yazılanları okuduğumda da içimden, bunlar seçimi kaybedecekler galiba demiştim.
Niye belediyelerin dergilerinde tarihin dışında hiçbir konu yok? Bu kentin bir geçmişi olduğu gibi bir geleceği yok mu? Nostalji filan iyi güzel de yapay zekanın soluğunu ensemizde duyarken bu bakış açısı ile nereye kadar gidebiliriz…
Dikkat ederseniz, Pandora’nın kutusundan ilk umut çıkar dedim. Aslında yalnız bizde değil, tüm dünyada da Pandora’nın kutusu açılmış durumda ve umut da fakirin ekmeği.
İş bekleyen gençler…
Maaş artışı bekleyen emekliler…
TÜİK’e güzel dileklerini göndermekten benim gibi bıkmışlar…
Herkes umut içinde.
BU bakış açısıyla, yeni belediye başkanlarımıza cumartesi günü belediye otobüsüne binip, Ördekli Hamamı ile Şehreküstü arasının ne kadar sürede alındığını ölçmelerini öneriyorum.
Önerilerim çok…
Emek Metro İstasyonu’nda, neresinin sağ neresinin sol olduğunu doğru dürüst anlatmadan anons yapan adamı dinlemelerini …
Belediyelerde bürokrat bakışlı kişilerin odalarda kapalı çalışmalarını sağlamalarını…
Daha küçük belediye otobüsü şoförlerine – onlar özel galiba- duraklarda kendilerini göstermek için çırpınan yolcuları görmeyip geçtiklerinde, bunu başkalarının gördüğünü anlatmalarını…
Biliyorum işlerinin, işimizin zorluğunu…
E söyledik Pandora’nın kutusunda umut çıkarmaya çalışıyoruz.
İnsanlar önce umutlanırlar, beklerler.
Beklerler…
Beklerler…
Sonunda da, “Uma uma döndüm muma” demeye başlarlar.
Onun için hiç bekletmeyelim insanları, hiç kırmayalım umutlarını.
Yapayzeka.news’in hiçbir güncellemesini kaçırmamak için bizi Facebook, X (Twitter), Bluesky, LinkedIn, Instagram‘ ve Whatsapp Kanalımız‘dan takip edin.
